Potrzeba 'samotności z wyboru'

W czasie studiowania nauk społecznych dużym łukiem omijałam kursy poświęcone gerontologii oraz pedagogice czy psychologii dziecięcej. Nie ciekawiło mnie to szczególnie, a szczepy informacji i tak były przemycane przy okazji innych zajęć. Coś więc jednak się dowiedziałam. 

Pamiętam jak czytałam publikację na temat jedynaków i dzieci z rodzin wielodzietnych. Ogólny wniosek był taki, że wizja rozpuszczonego jedynaka to trochę mit miejski. Fakt, jedynacy to dzieci „doinwestowane”, na nich skupia się cała energia rodzicielska, co czasami oznacza przeinwestowanie. Silniej i częściej wpaja im się zasady dzielenia się, wdzięczności, tak trochę na wyrost. Ale nie da się uniknąć egocentryzmu (nie mulić z egoizmem), wydaje im się, że wszystko wokół nich się kręci, to dobre i złe. Bo jak rodzice się kłócili to z ich winy, bo jak ktoś szeptał, żeby dziecko nie usłyszało, to o nich etc. Dzieciaki z rodzeństwem są znacznie lepiej przystosowane społecznie, co też oznacza, że walczą o swoje, nie czekają biernie na miłość, ale chcą o nią zadbać i zagarnąć jak najwięcej dla siebie. Ta postawa również ma pozytywne i negatywne strony. Oznacza związanie ze stadem ale i rywalizację w nim, a ciepłe braterskie/siostrzane uczucia to nie zawsze prawda, czasami dopiero z wiekiem, po wyprowadzeniu się z domu, stosunki łagodnieją, bywa też, że nigdy do tego nie dochodzi.

Ja się zawsze śmieję, że mam coś z syndromu jedynaka – potrzebę samotności. Ale takiej z wyboru. Szczyt marzeń – mieć dom pełen bliskich ludzi, ale też swój pokój, w którym mogłabym się zamknąć o dowolnej porze i mieć gwarancję, że nikt nieproszony tam nie wejdzie.

Jako nastolatka na miesiąc wyjechałam do wujka do Niemiec. Pełno dzieci, małe mieszkanie, blisko las i ładna pogoda. Więc co robiłam? Jak to mawiała ciotka, która nie bawiła się nigdy w dyplomacje: wszystko fajnie, tylko dlaczego ona ucieka do lasu? Żeby złapać oddech, poukładać tysiące myśli, które wiecznie pulsują mi w głowie, żeby ze sobą pobyć i cieszyć się powrotem do innych.

Od czasu ślubu, a zwłaszcza od czasu, kiedy jestem mamą, samotność mi nie „grozi”. Jak wyrwę dla siebie trochę czasu to albo i tak co pięć minut synek z tatą mnie wołają, żeby mi pokazać co wymyślili, albo chcę jak najszybciej załatwić obowiązki domowe czy zakupy spożywcze, żeby zrobić je w luksusie spokoju, a nie ciągłego „mama no chodź do mnie”.

Nasz synek sporo bawi się sam. Ale to też nie jest czas dla mnie bo nigdy nie wiem, kiedy to dobrodziejstwo  nastąpi, jak długo potrwa, no i zawsze się sprawdza: jak za długo jest cicho i grzecznie to coś broi! :-) Dopiero teraz, od tygodnia, kiedy jest zdrowy, kiedy chodzi do przedszkola na pełen wymiar czasu (mąż zawozi go przed pracą i odbiera po, czyli 06:30-15:30 i paradoksalnie: skończył się poranny płacz za rodzicami, świetnie sobie radzi, oby tak dalej, choć pewnie po weekendzie znowu będzie "trudny poniedziałek";-), po raz pierwszy znowu odkryłam czas dla siebie i to nie taki krótki, kradziony! Chwilo trwaj!

Poniżej zdjęcia z „mojego dnia”, herbatka, książka, mój ogród. Napisałam do przyjaciółki jak mi dobrze, ale od czego są przyjaciele? Od kubła zimnej wody. Odpisała, że w pierwszym odruchu to chciała się ze mną zamienić (właśnie ma chorą córę, synka i jeszcze ona złapała zapalenie migdałek od nich), ale potem przypomniała sobie, że ona jest już z drugim dzieckiem po porodzie i jeszcze koszmarniejszym dla niej karmieniu piersią, więc jednak mi nie zazdrości. Fanki laktacji nie wspominają o bólu nawału mleka, o tym jak hartuje się sutki, co i tak zwykle nie pomaga i o wschodnioeuropejskiej modzie na restrykcyjną dietę karmiącej: gotowany kurczak i marchewka, żeby dziecko kolek nie miało, jak się przetrwa pierwszy okres, to później się zbiera bonusy z karmienia mlekiem matki (i zdrowe to, i pakować nie trzeba, wspomaga metabolizm mamy i jej powrót do formy, a do tego jaka oszczędność!), ale początek to dla wielu większy horror niż sam poród (3 tygodnie vs 1 dzień). Przemilcza się też fakt jak karmienie wpływa na sprawy łóżkowe, no bywa zabawnie, ale dyskretnie w naszym pruderyjnym kraju, zamilknę ;-)

No nie taka samotnia - nasza labradorka jest jak dziecko, MUSI być w centrum uwagi, więc kiedy czytałam na ławce koło naszego małego stawiku, ona się w nim ostentacyjnie wykąpała, otrzepała przy mnie jakbym samą kąpiel przegapiła, potem próbowała zjeść moją książkę, bo to nie na nią mój wzrok powinien być skierowany. Ostatecznie skapitulowała i klocek położył się na moich stopach.