matka w kiblu

Idę sobie sikać. Nic nadzwyczajnego, czynność zgoła powszechna i pospolita. Faktu tego nie zmienia przyjęcie mikołajkowe z przebranym gościem za niemrawego i bez polotu zacnego białobrodego, które toczyło się za drzwiami toalety. Oddaję się więc, spokojnie czynnościom fizjologicznym, kiedy słyszę płacz. Za drzwiami jest cała gromadka dzieci, od razu myślę „Boże tylko nie moje dziecko”, ale wyczulone ucho matki nie da się oszukać. Moje i kropka.

W pośpiechu ubieram się, myję ręce i wybiegam. Mąż mój trzyma paczkę pierogów z fetą i serem na głowie Józka, kiedy na sekundę ją odrywa, widzę synka z całą twarzą we krwi. Rok szybciej umrę jak nic, po tym widoku.

Czy jest na sali lekarz? Nie, ale fachowe oko ciotki pielęgniarki zdiagnozowało: będzie szycie, jedźcie na pogotowie. A wszystko po spotkaniu z żeliwnym kaloryferem, takiej starej daty z żeberkami.

Zosia została u dziadków, a my popędziliśmy z pierworodnym do szpitala pediatrycznego, do izby przyjęć. Nie polecam takiego patentu na spędzanie świąt. Cztery szwy. W piątek wizyta kontrolna – Zośka zaczyna samodzielne życie bez mamy, bo nie chcę niemowlaka ciągnąc do szpitala i idę sama z Józkiem. Moja Mama zaczyna opiekę nad sztuką nr 2 (obie chyba się na to cieszą, bo Zośka na słowo „babcia” uśmiecha się jakby miała odlot, a babcia mości gniazdko).

I teraz pytanie konkursowe: jak przekonać prawie trzylatka (= wulkan energii) do „odpoczywania, polegiwania, nie biegania i spokoju”, bo takie dostał zalecenie???