Nasze ekele

 

 Józia "tunel czasu", dla nas - winogrona na sok / wino / dokarmianie kosów...

Kiedyś pasowało mi wielkie miasto, małe mieszkanko byleby w centrum. Żałowałam, że u nas nie ma tarasów przy mieszkaniach, takich jak we Włoszech, ale cóż? Ile w końcu czasu spędza się w domu? Teraz przewartościowały mi się priorytety mieszkaniowe :-) Nie mam poczucia, że się zestarzałam, nadal lubię jak się dużo dzieje i bardzo często (zwykle) jest tak, że do domu wracamy jak do sypialni – na samą noc, ale lubię też pobyć sobie w naszym domu.

 nasze rybki o wiecznie pustych brzuszkach

No i jest nas więcej. Mieszkanie w bloku zrobiło się klaustrofobiczne – z każdego kąta zionęła zabawka lub sprzęt dla Józka bo na nic nie było miejsca. Brakowało zieleni. Teraz mamy nasz magiczny ogród, zaniedbany – w grafiku po pilnych remontach na ogród czas przewiduję... hym, w sezonie wiosennym za 2 lata – ale zawsze, nasz. Zaprasza na kawę o poranku w piżamie i z szopą na głowie, na zabawy Józka, który do domu to by już nie wracał przy ładnej pogodzie. Nasze miejsce na ziemi. Tu i teraz, nie pomiędzy.

nasze ekele

Ciągle czegoś brakuje – w sypialniach dalej straszą żarówki na kablu zamiast lamp, taras czy schody czekają na kafelki, a łazienka wiecznie sprawia problemy, ale jesteśmy u siebie :-) Wczoraj z Józkiem piekliśmy muffinki z boczkiem i szczypiorkiem oraz na słodko z białą czekoladą. W doku pachnie sosnami zza okna i naszymi wypiekami. Panuje błoga cisza raz na czas przerwana przez ptaka, pszczołę lub naszego psiaka. Jeszcze nie opanowałam sztuki wyciszania się – siadam i zalewa mnie tysiąc myśli co jeszcze trzeba zrobić. Ale uczę się odpoczywać. No i jest minus – więcej do sprzątania, więcej do ogrzania zimą i więcej do psucia się. Ale to jednak całkiem inna jakość życia, bliżej natury.