Chwalipięta w kącie stała

Miałam cioteczną babcię, damę. Uczyła się w czasach, gdy inni się nie uczyli, grała na pianinie, była dyrektorką przedszkola, dbała zawsze o strój, fryzurę, jedzenie witamin, dzień bez surówki z kiszoną kapustą i spaceru to dzień stracony, rok bez wyjazdu na wakacje to rok stracony – nawet jak miała 84 lata. Zawsze wierna dziadkowi, choć otoczona adoratorami, z czego dobrze zdawała sobie sprawę. I miała tę jedną wadę. Jedną. Wychowana w czasach, kiedy skromność była ceniona ponad wszystko. Skromność, która pociągała za sobą pesymizm – nie chwal się, bo to, że teraz jest dobrze nie oznacza, że tak też będzie jutro. Skromność, która nie pozwalała na dumę i radość – jak była w Niemczech na wakacjach, mówiła na ulicy po niemiecku (potrafiła robić to płynnie), bo jak głośno zaczęłaby po polsku, to mogą źle na nią popatrzyć. Z tego co wiem, to też syndrom powojenny. Zresztą cała ta skromność to nalot historyczny. Tak jak choćby syndrom matki polki, który rozwinął się w czasach zaborów i wojen – mężczyźni walczyli, więc heroiny zajmowały się domem od A do Z i to im dawało poczucie bezpieczeństwa i kontroli.

U babci skromność nie przybierała trzeciego oblicza – zawiści. Zawsze była życzliwa innym i pomocna. Jednak przyglądając się naszym cechom narodowym, u wielu powojenna skromność zaowocowała zawiścią. Niech się innym nie uda. Młodzi z pokolenia Y odchodzą drastycznie od skromności, w każdym jej aspekcie. To pokolenie zupełnie nie skromnych selfie, ekshibicjonizmu w mediach i na portalach społecznościowych, rewolucji w autorytetach – to, że jesteś starszy, że jesteś moim szefem czy nauczycielem nic nie znaczy, na autorytet trzeba zasłużyć, do tego, zwłaszcza w pracy ich życie toczy się pod etykietką „ale czy mi się to opłaca”? Rozdmuchany amerykański indywidualizm, w tej konsumpcyjnej wersji, bez patriotyzmu i amerykańskiego snu. Może to pokolenie to taka skrajna odpowiedź, dla wcześniejszych generacji wyrosłych pod znakiem komunistycznego „nie wychylaj się”? Ja jestem z pokolenia X, jak to określają demografowie. Idealni pracownicy, bardzo nastawieni na cel, rywalizacje i myślenie jak wypadam w oczach innych, gdzie pieniądze chce się dla bezpieczeństwa gromadzić i dla prestiżu, a nie dla tego co za nie można mieć jak w pokoleniu Y. Oczywiście z cechami pokolenia jest jak ze statystyką – opisuje sztuczny twór, przeciętną jednostkę, nie prawdziwą, skompilowaną, wielowymiarową.

No ale po co o tym piszę? O odejściu od skromności z jej dobrymi i złymi aspektami? Bo czasami mam przesyt „dumnymi rodzicami”. Od FB po spotkania towarzyskie. Opowiadający anegdoty o dzieciach, które bawią tylko ich bo widzieli rozwój tego dziecka od iskiereczki, która nic nie umiała i do niczego sama nie była zdolna, bo byli świadkami czegoś, o czym mówią, a jak to bywa z humorem sytuacyjnym, opowiadany nie jest już taki zabawny, bo są w swoim dziecku zakochani. Wszystko fajnie, kiedy to jest sporadyczne, wtedy nawet miło, dowiaduje się człowiek co u kogo słychać, gorzej jak to jest masowy atak.

Mam znajomą, która wyjechała do Włoch, gdzie urodziła dziewczynkę, pół roku młodszą od Józka. Chwali się tym, że jadą odważnie na wakacje (do Polski albo nad włoskie morze, a dzieciaki przecież cały świat zwiedzają od urodzenia, polecam: Mały Podróżnik) i jak to jej córka ma zachwycające poczucie rytmu i zaczyna pierwsze lekcje rytmiki, jakie ma hasełka, co zrobiła na placu zabaw, a co w kąpieli. No i jaka jest pomysłowa, nie tylko gotowe zabawki ją cieszą, ale jak mama zrobiła jej domek z koca pod krzesłami. A, że ja jestem z pokolenia X, to mimowolnie włącza mi się porównanie i sobie myślę, ja tu siedzę cicho jak mysz kościelna, nikomu nie mówię ile to od narodzin Józka robiliśmy dla niektórych odważnych rzeczy, jak Józek szybko zaczął płynnie gadać, co wszystkich od lekarzy po nauczycieli zaskakiwało, jak to wszystko o czym pisze (i fotografuje) znajoma, łącznie z cholernym domkiem z koców dobrze znamy. Może powinnam mu nagrać filmik jak akompaniuje Tacie, kiedy ten gra na gitarze, grając na harmonijce i tańcząc? Albo jak grał na ukulele i przy tym śpiewał po swojemu jako niespełna dwulatek? Albo jak ćwiczy z tatą wieczorem przysiady i kiedy tata podnosi hantle on podnosi puste butelki po wodzie? Albo jak "czyta" ze mną książki, ja na jednej połowie fotela, on na drugiej ze swoją? Czasami też "czyta" moją książkę - tzn. kartkuje ją i pięknie opowiada wymyśloną przez siebie bajkę. Albo jak piecze od A-Z (no może bez Z bo ja wkładam do piekarnika i podpowiadam poszczególne kroki) ciasto? Ale po co? Każde dziecko jest wyjątkowe i jak jest kochane to rodzice mają takie magiczne chwile z nim, ważne tylko dla nich. A potem się strofuje w głowie i myślę, no i niech będzie z niej dumna mama, wyluzuj. I znowu jestem normalna i mam to w głębokim poważaniu, a nasze momenty... Są dla nas.

Jednak dziś coś Wam opowiem, pewnie śmiesznego tylko dla rodziców – świadków, ale co tam. Wczoraj słyszymy jak Józek bawiąc się zaczął deklamować fragmenty wierszyków, nucić dziecięce piosenki. Nagle czysto, płynnie i głośno mówi modlitwę:

Aniele Boży, stróżu mój,

Ty zawsze przy mnie stój.

Rano, wieczór, we dnie, w nocy.

Kawę rób.

Nie wiem co byłoby dalej bo wybuch śmiechu rodziców przerwał pełną powagi deklamację...

 mom & son pilates_flickr_sean dreilinger_CC BY-NC-SA 2.0